Ήρθε επιτέλους η στιγμή
να καταλάβεις
Όλα όσα ενόμιζες
βγαλμένα
από καρδιά
Παιδιά του Εγώ
εκείνου του Μεγάλου
Κι εκείνη ακόμα η ώρα
που ’πες
«Σ’ αγαπώ γιατί…»
Στιγμή του Εγώ κι αυτή
Από τις πιο μεγάλες
© Δέσποινα Αυγουστινάκη
English Version
The time has finally come
to understand
Everything you thought
that came
from the heart
Children of Great Ego
That moment too
that you just said
“I love you just because…”
An ego moment too
A moment of the greatest
© Despina Avgoustinaki
Κι ήρθαν
εκείνοι
ντυμένοι πρόβατα
Άνοιξες την πόρτα
Τους καλωσόρισες
Εκείνοι μπήκαν
με χαμόγελο ζεστό
Πώς να μην μπερδευτείς;
Πώς να μην πέσεις στην παγίδα;
Μηδαμινή η διαφορά
μιας και οι μάσκες
στην εποχή ετούτη
μοιάζουν τόσο αληθινές
που θες δε θες σε ξεγελούν
Τι κρίμα!!Ξέχασες!!
Τα μάτια εκείνα
της καρδιάς
βλέπουν μονάχα
την Αλήθεια.
Και τώρα
το λύκο πώς να δεις
πίσω απ’ τη μάσκα;
© Δέσποινα Αυγουστινάκη
English Version
And they came
dressed up as sheep
You opened the door
You welcomed them
They entered
with a warm smile
How not to get confused?
How not to fall into the trap?
The difference so very small
since the masks
at these times
look so very real
so like it or not, they trick you
What a shame!! You forgot!!
Only the eyes
those
of the heart
can see
the Truth.
And now
how can you see the wolf
behind the mask?
© Despina Avgoustinaki
Κείνη τη μέρα
Τη Μεγάλη
εκείνη που
το «μου» δεν θα συντάσσεται
πια
με την αγάπη…
Το σ’ αγαπώ με το «γιατί»
και το πόσο
Κείνη τη μέρα
θα το δεις
Θα ανατείλει
ο Νέος Κόσμος
Της ΑΓΑΠΗΣ
© Δέσποινα Αυγουστινάκη
On that Day
The Great Day
the one that
“my”, “why”, “How much”
will not accompany
Love any more
On that Day
The Great Day
you will see
the arising of
the New World
The Word of LOVE
© Despina Avgoustinaki
Ευχή
Χίλιες ευχές
και τρεις κι επτά χιλιάδες.
Τι είναι όμως η ευχή
παρά η παραδοχή
μιας έλλειψης;
Και ό,τι λείπει
έρχεται άραγε μονάχο;
Με μια ευχή;
Άρχισε να βιώνεις
τούτο που εύχεσαι
σαν να το έχεις ήδη.
Μήτε να πεις το «σαν»
Το έχεις ήδη.
Είσαι εκεί.
Κι εκεί δεν εύχεσαι
πράττεις
βιώνεις
ήδη
© Δέσποινα Αυγουστινάκη
English Version
Wish
A thousand wishes
But what’s a wish
but admitting
an ellipse?
And what’s missing
does it come alone?
With just a wish?
Start living
what you wish for
as if you already have it.
don’t say “as”
You already have it.
You are there.
And there you don’t wish
you do
you live
you thrive.
© Despina Avgoustinaki
Μια φορά κι έναν καιρό, κάπου μακριά στη μαγική του παραμυθιού την αλήθεια, ζούσε μια έξυπνη, μικρή πριγκίπισσα που με το που άνοιξε τα μάτια της στον κόσμο κατάλαβε πως ζούσε μέσα σ’ όνειρο.
Όχι όμως από τα όνειρα αυτά που λεν πως όνειρο είν’ υπέρτατης ευτυχίας που αξιώθηκες να ζεις μιας κι είσαι πριγκίπισσα παραμυθιού. Το κάθε άλλο… Ζούσε σε όνειρο από τα άλλα, εκείνα τα αληθινά που ενίοτε σου γίνονται εφιάλτες.
Με το που άνοιξε τα μάτια της λοιπόν και μπήκε στ’ όνειρο ετούτης της ζωής ήρθαν μαζί της και τα πρώτα σύννεφα. Στην αρχή ήταν λίγα και λευκά σχεδόν πουπουλένια. Ίσα που ένιωσε τη μικρή τους ψιχάλα που πήγε και στρογγυλοκάθισε στην άκρη απ’ τα βλέφαρα σαν μιας δροσούλας στάλα.
Κι ήταν αμέτρητες εκείνες οι φορές που γέμιζαν οι λίμνες των μικρών ματιών της μικρής μας πριγκίπισσας. Βλέπετε η πριγκίπισσα που ζούσε μέσα στ’ όνειρο από τη στιγμή που άνοιξε τα μάτια της στον κόσμο ήταν πριγκίπισσα μιας στιγμής μονάχα. Της στιγμής λίγο πριν το άνοιγμα των ματιών της.
Γιατί αμέσως μετά την είπαν βάρος και ντροπή και «Ποιος θα διαιωνίσει το είδος;». Όχι, όχι!! Δεν μιλάμε για χρόνους μακρινούς. Στο εδώ και τώρα γίναν όλα. Όλα στο εδώ και τώρα άλλωστε δεν συμβαίνουν;
Ό,τι κι αν έκανε από τότε η μικρή μας μόνο κατ’ όνομα πριγκίπισσα δεν ήταν αρκετό να καθαρίσει το στίγμα. Ήταν ψεγάδι η ίδια της η ύπαρξη κι αυτή δίχως να καταλάβει έσκυψε το κεφάλι για χρόνους πολλούς. Ντύθηκε από πάνω ως κάτω αφήνοντας μοναχά τα μάτια έξω για να βλέπει και κρύφτηκε εκεί πίσω μήπως και γλιτώσει. Αμ, δε! Πώς να σε γλιτώσει τόσο εύκολα ένα ύφασμα, μου λέτε;
Είδε κι απόειδε πως τίποτε δεν θ’ άλλαζε και σκέφτηκε ίσως να φταίει που είχε κάτω το κεφάλι. Ίσως πάλι να έφταιγε και το ύφασμα που ήταν ντυμένη ολόκληρη εκτός από τα μάτια. Και είπε: «Τέλος!» Πέταξε τα υφάσματα, σήκωσε το κεφάλι κι έβγαλε φωνή. Φωνή μεγάλη. Από τότε, θαρρώ, δεν έχει σταματήσει να φωνάζει.
Μικρή η πριγκίπισσα, μεγάλη η φωνή της. Είναι που ήταν χρόνους και χρόνους μέσα της κλεισμένη. Κι έγινε η φωνή κραυγή κι ακούστηκε σε ολόκληρη την πλάση. Μα έχουν ένα παράξενο αντίκτυπο οι κραυγές. Φοβίζουν πάντα. Ο κόσμος εφοβήθηκε κι έσκυψε αυτός κεφάλι.
Σαν να μη γίνεται θαρρείς να περπατούνε όλοι με το κεφάλι τους ψηλά και θέλουν πάντα κάποιον να περπατάει πλάι τους σκυφτός. Τι κρίμα!
Τώρα θα με ρωτήσετε τι κάνει η πριγκίπισσα κι αν περπατά με το κεφάλι της ψηλά ή είναι σκυφτή και πάλι. Δεν ξέρω αυτό να σας το πω. Ένα μονάχα ξέρω.
Πως έκαναν παιχνίδι όλοι τους, σε τούτο το όνειρο που ζουν, μια να έχει το κεφάλι ο ένας ψηλά και μια ο άλλος.
Κι έτσι θα ζουν φαντάζομαι μέχρι που να ξυπνήσουν!
© Δέσποινα Αυγουστινάκη
Άγχος;
Διαταραχή;
Για όσα γίνανε στο χτες
κι έλεγχο επάνω τους δεν έχουμε καθόλου.
Για όσα σκεφτόμαστε,
όσα φοβόμαστε,
όσα υποθέτουμε
πως θα γενούν στο μέλλον
κι έλεγχο πάλι διόλου.
Ο μόνος έλεγχος
στο χτες
η αλλαγή του νοήματος
των όσων έγιναν εκεί.
Ας αλλάξουμε το νόημα
της ιστορίας μας, λοιπόν
κι ας σπάσουμ’ όλα τα δεσμά
που μας κρατάνε πίσω.
Ο μόνος έλεγχος
στο αύριο
το επόμενο βήμα.
Ας σπάσουμε το στόχο μας
σε βήματα, λοιπόν,
κι ας φτάσουμε εκεί
βήμα το βήμα
δίχως διαταραχή
δίχως άγχος κανένα.
© Δέσποινα Αυγουστινάκη
Feeling so stressed?
Or in disorder?
For things that happened
in days that passed
zero control.
For what we think,
we assume
we fear
that will happen
in days that ‘ll come
zero control.
The only control
in days that pass
the change of meaning
of what happened.
Let’s change that
and break free
from all the bonds
that hold us back.
The only control
in days that’ll come
the step that follows.
Let’s break our goal
in baby steps,
and
step by step
reach our goal
without the stress
and the disorder
© Despina Avgoustinaki
Είναι κι εκείνοι
-Οι περισσότεροι-
που κοιμούνται
Ύπνο βαθύ
Όνειρο βλέπουν
Πως είναι λεύτεροι
Πως κινούνται σ’ αυτή τη ζωή
Χωρίς αλυσίδες
Οποία ψευδαίσθησις!
Οι αλυσίδες πάντα εκεί
Σταθερές και αόρατες
Να μετρούν κάθε βήμα
Τις ακούς αμυδρά
Σαν οι ήχοι
Τ’ ονείρου που ζεις
Χαμηλώνουν
Είναι τότε που ακούς
Την καρδιά
Και για λίγο ξυπνάς
Από Ύπνο βαθύ
Και θυμάσαι
Πως ελεύθερος
Κάποτε ήσουν
© Δέσποινα Αυγουστινάκη
English Version
They are those
-Most of them I should say-
who are sleeping
A sleep so deep
that they dream
they are free
that they move in this life
with No chains
An illusion!
The chains there
one with your skin and invisible
counting all of your steps
You just hear them
when the sounds of
The dream you are in
for a moment faint a little
That you listen again
to the beat of The heart
that wakes you up
From your Sleep that’s so deep
And remember
that once
You were
Free
© Despina Avgoustinaki
– Καρδιά που ’σουνα λεύτερη πριν γεννηθείς στην πλάση
Άκου τι γράφει ο ποιητής τις λέξεις σαν μονιάσει
Είναι η καρδιά που φλέγεται και που μιλεί εντός σου
σου λέει αρχαία μυστικά και λόγια απ’ το φως σου.
Κείνο το φως που άναψε και γιόμισε η πλάση
αγάπη έφερε παντού, γαλήνη έχει φωλιάσει
Κι είν’ η φωλιά τσ’ αγάπης τση μια δροσερή πηγούλα
απού ’χει μαγικό νερό και ξεδιψά η ψυχούλα
Σαν ξεδιψά τεντώνεται και χιλιαναστοράται
κείνους τους μακρινούς καιρούς και μόνη αποκολλάται
Ταξίδι αρχίζει αλαργινό από καιρούς και χρόνους
– Μάθημα ετούτη η ζωή σε γόνους κι επιγόνους.
© Δέσποινα Αυγουστινάκη
Όλο μιλάς για θόρυβο
Κείνον που κάνουν
οι άλλοι, λες
και έμμεσα σ’ αναγκάζουνε
να μην μπορείς ν’ ακούσεις.
Κι ο θόρυβος στα μέσα σου;
Κείνος που σε τρελαίνει
πιότερο απ’ τον έξω;
Σταμάτησε άραγε ποτές;
Θυμάσαι έστω μια στιγμή
σ’ απόλυτη ησυχία;
© Δέσποινα Αυγουστινάκη
English Version
All you talk about is noise
the one that others do
as you use to say
and unintentionally force you
not to be able to hear.
What about the noise inside you?
The one who drives you crazy
more than the one outside?
Does it ever stop?
Do you remember even one moment?
in absolute silence?
© Despina Avgoustinaki
Μη φοβηθείς
Μην κλάψεις
Μη θρηνήσεις
Τα πεσμένα φύλλα
στα πόδια σου
κοίτα
Συνεχίζουν να ζουν
δίνοντας ζωή
στο δέντρο που τα γέννησε.
Μη φοβηθείς
Μην κλάψεις
Μη θρηνήσεις
Ένα
η ζωή κι ο θάνατος
Μη φοβηθείς
στάσου γαλήνια
ίσιωσε το κορμί
και χαμογέλα.
© Δέσποινα Αυγουστινάκη
English Version
Don’t be afraid
don’t cry
Don’t mourn
The fallen leaves
that lie at your feet
just look
They continue to live
giving life
to the tree that gave them birth.
Don’t be afraid
don’t cry
Don’t mourn
Life and death
is one
Don’t be afraid
Be calm
straighten your body
and smile.
© Despina Avgoustinaki
Poetry and short stories - D. Avgoustinaki 